Thursday, May 10, 2012
Wednesday, May 9, 2012
Monday, July 18, 2011
ശ്രീപത്മനാഭന്റെ സ്വത്തും നിയമവും
ഈ നിധി സമര്‍പ്പിക്കപ്പെട്ടതു സംബന്ധിച്ച പ്രധാനകാര്യം തര്‍ക്കിക്കുന്നവര്‍ വിസ്മരിക്കുന്നു. അവയെല്ലാം ഭക്തി പൂര്‍വം ശ്രീപത്മനാഭന് കാണിക്കയര്‍പ്പിക്കപ്പെട്ടവയാണ്‌. ഭഗവാനാണ്‌ ക്ഷേത്രത്തിനല്ല നിധി സമര്‍പ്പിക്കപ്പെട്ടിരിക്കുന്നതെന്നതിന്‌ രാജ്യത്താകമാനം ആയിരക്കണക്കിന്‌ ശാസനകളും രേഖകളും പൗരാണിക കാലം മുതല്‍ ഈയടുത്ത കാലംവരെ തെളിവ്‌ നല്‍കുന്നു. ക്രിസ്തുവിന്‌ മുമ്പ്‌ രണ്ടാം നൂറ്റാണ്ട്‌ മുതല്‍ ആധുനിക കാലഘട്ടംവരെയുള്ള സമര്‍പ്പണങ്ങള്‍ ദേവന്റെ പേരിലാണെന്ന്‌ കാണാം.
മൂന്നാം നൂറ്റാണ്ടിലോ നാലാം നൂറ്റാണ്ടിലേയോ പല്ലവശാസനകളില്‍ കാണിക്കകള്‍ ഭഗവാന്‌ ഭക്ത്യാദരപൂര്‍വം നല്‍കുന്നതായി പ്രത്യേകം രേഖപ്പെടുത്തിയിരിക്കുന്നു. ഒമ്പതാം നൂറ്റാണ്ടുമുതല്‍ ദേവീദേവന്മാര്‍ക്ക്‌ സമര്‍പ്പണം നടത്തുന്നതായി കേരളീയ രേഖകളുമുണ്ട്‌.
സര്‍വവ്യാപിയായി സര്‍വശക്തനായ ഈശ്വരനെ ഒരു സ്ഥലത്തുമാത്രം സ്ഥിതിചെയ്യുന്നതായി സങ്കല്‍പ്പിക്കാമോ എന്നതാണ്‌ സങ്കീര്‍ണമായ മറ്റൊരു ചോദ്യം. അങ്ങനെയെങ്കില്‍ അദ്ദേഹത്തിന്‌ സമ്പത്ത്‌ കൈവശം വെക്കാനാകുമോ? ഇത്തരം സമസ്യകള്‍ക്ക്‌ ദൈവം തന്റെ പ്രതിനിധികളിലൂടെ പ്രവര്‍ത്തിക്കുന്നു എന്ന നിലപാടാണ്‌ പഴമക്കാര്‍ സ്വീകരിച്ചിരുന്നതെന്ന്‌ കാണാം. ശിവക്ഷേത്രങ്ങളില്‍ ഇടപാടുകള്‍ ചണ്ഡികേശ്വരന്റെ പേരിലും വിഷ്ണുക്ഷേത്രങ്ങളില്‍ അത്‌ വിഷ്വക്സേനന്റെ പേരിലും ആയിരുന്നുവെന്ന്‌ കാണാം.
ബ്രിട്ടീഷ്‌ ഭരണകാലത്ത്‌ പതിനെട്ടും ഇരുപതും നൂറ്റാണ്ടുകളില്‍ ഈ ചോദ്യം പല കോടതികളിലും ഉയര്‍ന്നിട്ടുണ്ട്‌. നിയമപ്രകാരം നിലനില്‍ക്കുന്ന ഒരു ശക്തിയായിട്ടാണ്‌ എല്ലാ കേസുകളിലും കോടതി ഭഗവാനെ കണക്കാക്കിയിട്ടുള്ളതെന്ന്‌ കാണാം. ലണ്ടനിലെ നടരാജ വിഗ്രഹത്തെ സംബന്ധിച്ച കേസാണ്‌ ഇത്തരത്തില്‍ ഏറ്റവും അവസാനമുണ്ടായത്‌. ദൈവം ഒരു നിയമപരമായ സാന്നിദ്ധ്യമായി പാശ്ചാത്യര്‍ കരുതുന്നില്ലെങ്കിലും ഇന്ത്യയിലും ഏഷ്യന്‍ രാജ്യങ്ങളിലും ഈ സങ്കല്‍പ്പം നിലനില്‍ക്കുന്നതായി ലണ്ടന്‍ ഹൈക്കോടതി ചൂണ്ടിക്കാട്ടി. പറ്റൂരിലെ ചോളരാജാക്കന്മാര്‍ നിര്‍മിച്ച ക്ഷേത്രത്തിന്റെ ഒരു കല്ലെങ്കിലും അവശേഷിക്കുന്നുവെങ്കില്‍ ക്ഷേത്രം നിയമപരമായി നിലനില്‍ക്കുന്നതിനാല്‍ നടരാജ വിഗ്രഹം അവിടേക്ക്‌ തിരിച്ചു നല്‍കേണ്ടതാണെന്ന്‌ കോടതി അഭിപ്രായപ്പെട്ടു. ഇന്ത്യയില്‍ നടന്ന ഇത്തരം കേസുകളുടെ വിധിന്യായങ്ങളിലൂടെ കടന്നുപോയതിനുശേഷമാണ്‌ ലണ്ടനിലെ ജഡ്ജി അത്തരമൊരു അഭിപ്രായ പ്രകടനം നടത്തിയത്‌. പ്രചീനമായ ഹിന്ദുധര്‍മശാസ്ത്രപ്രകാരം നിയമപരമായി സമ്പാദിച്ചതല്ലാത്ത ഒന്നും പാരിതോഷികമായി നല്‍കാന്‍ കഴിയില്ല. (പ്രാചീന ഭാരതീയ നിയമപ്രകാരം അന്യായമായ പണം സ്വീകരിക്കുകയോ അതിന്‌ ആത്മീയമൂല്യമുണ്ടെന്ന്‌ കരുതുകയോ ചെയ്യാറില്ല) ഇത്തരം പാരിതോഷികങ്ങള്‍ ദാനം എന്ന വിഭാഗത്തില്‍പ്പെടും. ദാനം ചെയ്യുന്നവന്‍ സമ്പത്തോ വസ്തുവകകളോ നല്‍കുമ്പോള്‍ അത്‌ സ്വീകരിക്കുന്ന ആളിന്റെ കൈകളില്‍ വെള്ളമൊഴിച്ച്‌ വസ്തുവിലുള്ള തന്റെ അവകാശത്തെ അസാധുവാക്കുന്നു.
പന്ത്രണ്ടാം നൂറ്റാണ്ടില്‍ 900 വര്‍ഷങ്ങള്‍ക്ക്‌ മുമ്പ്‌ കൃത്യമായി പറഞ്ഞാല്‍ 1111 എ.ഡിയില്‍ കുലോത്തുംഗ ചോളരാജാവ്‌ ഒന്നാമന്‍ കാഞ്ചിപുരത്തെ ഉരഹം ക്ഷേത്രത്തില്‍ പത്നീസമേതനായി സന്ദര്‍ശനം നടത്തുകയും രാജ്ഞി ദേവിക്ക്‌ ഒരു സ്വര്‍ണപ്പാത്രം നിറയെ ജലവും രാജാവ്‌ വസ്തുവകകളും സമ്മാനിക്കവെ വിഗ്രഹത്തിന്റെ കൈകളില്‍ ജലാഭിഷേകം നടത്തിയതായി ലിഖിതമുണ്ട്‌.
പത്മനാഭസ്വാമി ക്ഷേത്രത്തില്‍ പണവും രത്നങ്ങളും ഭക്തിപൂര്‍വം സമര്‍പ്പിക്കപ്പെട്ടപ്പോള്‍ തങ്ങളുടെ കുടുംബത്തിനും പൊതുജനങ്ങള്‍ക്കും സമ്പല്‍സമൃദ്ധി കൈവരുത്തണേ എന്ന പ്രാര്‍ത്ഥനകൂടി ഉണ്ടായിരുന്നു.
ചരിത്രമറിയാത്ത, ആധുനിക കാലഘട്ടത്തിലെ ചരിത്രപരമായ സ്ഥിതിവിവരക്കണക്കുകള്‍ പിടിയില്ലാത്ത ആധുനികനായ പ്രൊഫസറുടെ അഭിപ്രായപ്രകാരം യുദ്ധത്തില്‍ കൊള്ളയടിച്ചാണ്‌ രാജാക്കന്മാര്‍ സ്വത്ത്‌ സമ്പാദിച്ചത്‌. ഹിന്ദുരാജധര്‍മപ്രകാരം യുദ്ധത്തില്‍ വിലപിടിപ്പുള്ളവ കൈവശപ്പെടുത്താനും അത്‌ തന്റെ നിയമപരമായ സ്വത്താക്കാനും രാജാവിന്‌ അധികാരമുണ്ട്‌.
ഇത്‌ തിരുവിതാംകൂറിലെ നിധിക്ക്‌ ബാധകമാവുന്നില്ല. അതിന്റെ ഉടമസ്ഥാവകാശം സംബന്ധിച്ച രേഖകളും ജീവിക്കുന്ന ഓര്‍മകളുമുണ്ട്‌. ക്ഷേത്രാവശ്യങ്ങള്‍ക്കായി സൂക്ഷിച്ചിരിക്കുന്ന നിധിയുടെ അവകാശി തീര്‍ച്ചയായും ശ്രീപത്മനാഭന് തന്നെയാണ്‌. നിധി പൊതുജനങ്ങള്‍ക്ക്‌ കാണാന്‍ പാകത്തില്‍ മ്യൂസിയത്തില്‍ പ്രദര്‍ശിപ്പിക്കണമെന്നതാണ്‌ മറ്റൊരഭിപ്രായം. ഇതേ ചോദ്യം ഞാന്‍ സാക്ഷിയായി ഹാജരാകവേ ലണ്ടന്‍ ഹൈക്കോടതിയിലും ഉയര്‍ന്നുവന്നതാണ്‌. ഈ വിഗ്രഹം തിരിച്ചുതന്നാല്‍ അത്‌ കേന്ദ്രത്തിലോ മ്യൂസിയത്തിലോ വക്കുക എന്നതിന്‌ ഒരു ഹിന്ദുവായിട്ടല്ല പുരാവസ്തു വിദഗ്ദ്ധനായി അഭിപ്രായം പറയാനാണ്‌ ജഡ്ജി എന്നോടാവശ്യപ്പെട്ടത്‌.
ഇത്‌ സമ്മാനിച്ച വ്യക്തി നടരാജവിഗ്രഹത്തെ ഒരു പ്രദര്‍ശന വസ്തുവാക്കാന്‍ ലക്ഷ്യമിട്ടിരുന്നില്ലെന്നും അത്‌ പല മതപരമായ ചടങ്ങുകളോടുകൂടിയ ഭക്തിപുരസ്സരമായ സമര്‍പ്പണമാണെന്നും ഈ വിഗ്രഹത്തെ നൃത്ത സംഗീതവും തുടങ്ങി മറ്റു പലതിന്റേയും ആധാരശിലയാക്കാമെന്നുമായിരുന്നു എന്റെ മറുപടി.
എന്റെ അഭിപ്രായങ്ങളെ വിധിന്യായത്തില്‍ എടുത്തു പറഞ്ഞുകൊണ്ട്‌ ലണ്ടനിലെ ജഡ്ജി നടരാജവിഗ്രഹം ക്ഷേത്രത്തിന്‌ നല്‍കാന്‍ ഉത്തരവിട്ടു. അങ്ങനെ ഒരു വിദേശ കോടതി ശാസ്ത്രീയമായി ഭക്തിയേയും ആരാധനയേയും കണക്കിലെടുത്തുവെങ്കില്‍ സ്വന്തമായ നിലപാടുകള്‍ സ്വീകരിക്കുന്ന ചരിത്രകാരന്മാര്‍ക്ക്‌ മറുപടി നല്‍കേണ്ട ബാധ്യത നമുക്കില്ല. അമൂല്യവസ്തുക്കള്‍ ഇന്ത്യയിലെ മ്യൂസിയങ്ങളില്‍ പാഴ്‌വസ്തുക്കള്‍ പോലെ കൂട്ടിയിട്ടിരിക്കുന്നുവെന്നത്‌ നാം മറന്നുകൂടാ. ആരാണ്‌ ഈ നിധി കൈകാര്യം ചെയ്യേണ്ടത്‌ എന്ന ചോദ്യവും സ്വാഭാവികമായും ഉയരുന്നു. തീര്‍ച്ചയായും അത്‌ സംസ്ഥാനമല്ല. ഒന്നാമതായി സംസ്ഥാന ഭരണം മതേതരമാണ്‌. പഴയകാലത്തെ അമൂല്യവസ്തുക്കള്‍ക്ക്‌ കഴിഞ്ഞ ഏതാനും പതിറ്റാണ്ടുകളായി എന്തു സംഭവിച്ചു എന്നു നമുക്കറിയാം. ആയതിനാല്‍ നിയമപരമായ സാധുതയുള്ള ട്രസ്റ്റിമാരെ അതേല്‍പ്പിക്കാവുന്നതാണ്‌. നൂറ്റാണ്ടുകളായി പത്മനാഭദാസന്മാരായ രാജകുടുംബത്തെ ആവശ്യമായ മുന്‍കരുതലുകളോടെ മുഖ്യ ട്രസ്റ്റികളായി തുടരാനനുവദിക്കാവുന്നതാണ്‌. ഇപ്പോഴത്തെ സ്ഥിതി തുടരുമെന്ന സംസ്ഥാന സര്‍ക്കാരിന്റെ നിലപാടും എന്താണ്‌ ചെയ്യേണ്ടതെന്ന പണ്ഡിതരായ സുപ്രീംകോടതി ജഡ്ജിമാരുടെ നിര്‍ദ്ദേശങ്ങളും ഞങ്ങള്‍ക്ക്‌ സന്തോഷം പകരുന്നു. ധനത്തിന്റെ മൂല്യമല്ല കേരളത്തിന്റെ മഹത്വമാണ്‌ ലോകത്തിന്‌ മുന്നില്‍ അനാവരണം ചെയ്യപ്പെട്ടത്‌.
(തമിഴ്‌നാട്‌ പുരാവസ്തുവകുപ്പിലെ
മുന്‍ ഡയറക്ടറാണ്‌ ലേഖകന്‍)
Thursday, June 16, 2011
SUBRAMANIYA SWAMY
Born on September 15, 1939, Dr. Swamy is today a nationally known leader, who is widely respected for his conviction and commitment to furthering democracy and market economy. Infact, the Reform programme which Dr. Swamy had been promoting for nearly two decades has become today the mainstream thought and ideology in the country. Currently he is the President of the JANATA PARTY, a party founded by Lok Nayak Jayaprakash Narayan in 1977. A look into his past achievement can provide some insight into what makes him so different from his political contemporaries. He is a political leader with a difference. Presently he represents the historic city of Madurai in Lok Sabha, his faith term in Parliament, elected in 1998.
Academic Background:
Dr. Swamy has impressive scholarly credentials, having earned a doctorate in economics from the prestigious Harvard University in 1964, after having worked with Nobel Laureate Simon Kuznets, and jointly authored papers with another Nobel Laureate, Paul.A Samuelson.
At Harvard, Dr. Swamy taught Economics for a number of years (1963-69, 1971, 1985-86). From 1969-91, that is, for 22 years, Dr.Swamy was professor of Economics at the Indian Institute of Technology, New Delhi, till he resigned the post in 1991, while he was Cabinet Minister for Commerce, Law & Justice. Dr. Swamy is a linguist and is proficient in Tamil, Hindi, English and Chinese. Before going abroad for Ph.D. at Harvard, Dr.Swamy completed his Master in Statistics at the Indian Statistical Institute, Calcutta. It is here, that he challenged the authenticity of research done by ISI director Prof. Mahalanobis. For his scholarship, he was invited to enroll for Ph.D research at Harvard.
Contribution as an Economist:
Some of Dr. Swamy's research work carried out at Harvard and afterwards in India, have earned him a high standing in the field of Economics. Dr. Swamy published his first book in 1971 when he presented a clear alternative economic strategy, in his book Indian Economic Planning - An Alternative Approach (Vikas Publishers). The then Prime Minister Mrs. Indira Gandhi took the unprecedented step of critically reviewing the book on the floor of the Lok Sabha during her reply to the Budget Debate.
His work Economic Growth in China and India 1952-1970: A Comparative Appraisal (University of Chicago Press, 1973) has received wide scholarly acclaim in the field. His jointly authored papers with Nobel Laureate Paul A Samuelson on the 'Theory of Index Numbers' published in the American Economic Review (1974) and the Royal Economic Society's Economic Journal (1984) are regarded as path-breaking research in economic theory. He is also the author of a well-known study on Indian's nuclear on China with his second book Comparative Appraisal of China and India (1870-1986), published by Vikas in 1989.
Academic Background:
Dr. Swamy has impressive scholarly credentials, having earned a doctorate in economics from the prestigious Harvard University in 1964, after having worked with Nobel Laureate Simon Kuznets, and jointly authored papers with another Nobel Laureate, Paul.A Samuelson.
At Harvard, Dr. Swamy taught Economics for a number of years (1963-69, 1971, 1985-86). From 1969-91, that is, for 22 years, Dr.Swamy was professor of Economics at the Indian Institute of Technology, New Delhi, till he resigned the post in 1991, while he was Cabinet Minister for Commerce, Law & Justice. Dr. Swamy is a linguist and is proficient in Tamil, Hindi, English and Chinese. Before going abroad for Ph.D. at Harvard, Dr.Swamy completed his Master in Statistics at the Indian Statistical Institute, Calcutta. It is here, that he challenged the authenticity of research done by ISI director Prof. Mahalanobis. For his scholarship, he was invited to enroll for Ph.D research at Harvard.
Contribution as an Economist:
Some of Dr. Swamy's research work carried out at Harvard and afterwards in India, have earned him a high standing in the field of Economics. Dr. Swamy published his first book in 1971 when he presented a clear alternative economic strategy, in his book Indian Economic Planning - An Alternative Approach (Vikas Publishers). The then Prime Minister Mrs. Indira Gandhi took the unprecedented step of critically reviewing the book on the floor of the Lok Sabha during her reply to the Budget Debate.
His work Economic Growth in China and India 1952-1970: A Comparative Appraisal (University of Chicago Press, 1973) has received wide scholarly acclaim in the field. His jointly authored papers with Nobel Laureate Paul A Samuelson on the 'Theory of Index Numbers' published in the American Economic Review (1974) and the Royal Economic Society's Economic Journal (1984) are regarded as path-breaking research in economic theory. He is also the author of a well-known study on Indian's nuclear on China with his second book Comparative Appraisal of China and India (1870-1986), published by Vikas in 1989.
Wednesday, June 15, 2011
DEmocracy vs civil society
Pranab-da, you can pack off the Baba, but what about NAC?
June 14, 2011Jyeshtha Shukla Chaturdashi, Kaliyug Varsha 5113
Fighting words are now coming from everyone in the UPA. Initially, it seemed as if only Digvijaya Singh was railing against civil society members trying to muscle into the legislature’s turf by setting deadlines for the passage of the anti-corruption Jan Lokpal Bill.
Now, everyone from P Chidambaram to Kapil Sibal to Pranab Mukherjee is giving Baba Ramdev and Anna Hazare this macho message: beat it, this is our domain.
The truth is, it always was. Lawmaking is Parliament’s responsibility and drafting Bills is indeed the government’s job. But it was the UPA’s failure to do its job that caused others to enter the picture.
Hear Pranab-da’s latest rant, which is full of righteous indignation: “Parliament was given the right to formulate laws. But a section of civil society wants to have supremacy over Parliament and, for the purpose, they are organising hunger strikes… to pressure the government. Such moves will not be tolerated.”
Mukherjee also refused to let Anna Hazare dictate when the Lokpal Bill will be passed. He said: “Nobody can give a guarantee as to how long Parliament is going to take to pass the Bill or when it will be passed. Parliament is supreme.” In short, Anna can fast again from August 15 if he wants to to press for his time-table.
While public anger over the UPA’s lack of governance and tolerance for corruption has not ended, informed opinion is not too keen to see civil society activists like Anna Hazare and saffron-clad yoga gurus dictate the government’s agenda.
Shekhar Gupta, writing in The Indian Express, said:
“Time has also come now to junk all pretences and face the truth. The original blunder of outsourcing lawmaking and governance is the UPA’s or, more precisely, the Congress party’s. It invented a totally subversive and extra-constitutional idea of the NAC consisting of “civil society” activists and functioning as a super cabinet. Just like the Anna Hazare group, this consists of people never elected, and incapable of ever being elected.”
But there are right arguments and dubious ones when it comes to attacking civil society. Here’s a list of the arguments used to discredit civil society, and why some are just plain wrong.
1. Unelected civil society members should not be dictating to elected representatives on what they should legislate. Quite right. But two questions arise. Which civil society are we talking about? Is Anna Hazare the only one coercing the government or is Sonia Gandhi’s unelected National Advisory Council (NAC) also doing the same?
The other day, the NAC cabal initiated a noisy demonstration in the offices of the Planning Commission about where the official poverty line should be drawn. This same group also drew up a draft Bill to tackle communal violence. Why is sub-contracting to the NAC’s civil society activists right and doing the same with Anna Hazare wrong?
2. It is wrong to use fasts and suchlike strategies to emotionally blackmail the government. The counter-question is this: is only emotional blackmail wrong or all kinds of blackmail? When workers at the Maruti plant strike to get their demands met, are they not blackmailing the management? When various castes stage rasta-rokos and block highways to seek reservations, is this not blackmail? The truth is various groups use their own brand of power tactics to get what they want. Before declaring Anna Hazare’s tactics illegitimate, we need to think whether all forms of blackmail should be outlawed.
3. Drawing up laws is Parliament’s job, not civil society’s. Sure, why hasn’t Parliament been doing this? What stopped the government from bringing a Lokpal Bill before Anna Hazare started his first fast? Even assuming the government was arm-twisted to get Hazare & Co onto the bill drafting committee, what’s so wrong? It is only Parliament which can legislate it. The government can co-opt anyone to help it draft the law. What is not acceptable is the repeated arm-twisting by Hazare & Co, not the fact that it is helping draft the law.
4. The PM and the judiciary should not be brought under the Lokpal Bill. Let’s examine the reason why this is being said. Apparently, it reduces the PM’s effectiveness if he is hounded by the Lokpal. This may be true, but doesn’t the same logic apply to ministers or government bureaucrats? Why subject them to the Lokpal’s depredations — and reduce their effectiveness — when the PM is not willing to face the same treatment in the interests of probity in public life?
The bottomline is this: Can Pranab-da try to silence one set of civil society activists and not speak out against his own party leader’s worthies at NAC? The intelligentsia is clearly saying no.
Hear Dorab Sopariwala on this. Writing in Business Standard, he said:
“Our problem currently lies in the fact that for the first time since independence power lies outside Parliament — in the hands of Sonia Gandhi. Her colleagues on the National Advisory Council (NAC) are not elected and, thus, not accountable to the people. In a democracy, once a government takes office, the party almost becomes a cipher….
“Though there may be a wide agreement on a number of NAC’s suggestions, in a parliamentary democracy, it is the government that must initiate policy, draft Bills and pilot them through Parliament. But here are some headlines from national dailies over the past few months: “Communal Violence Bill unlikely to get NAC nod in this session”; “Govt to introduce 3 bills before NAC nod”; “NAC pulls up tribal affairs ministry on Forest Rights Act”; “NAC clears communal riots bill”; “NAC opposes land bill”; and “NAC objections block land bill”. NAC nod? NAC pulls up? Who is running this country?”
Pranab-da, that’s a question for you and Manmohan Singh to answer. You can pack off Baba Ramdev to Haridwar, but what about Sonia’s cohorts?
Subscribe to:
Posts (Atom)